Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, άλλα....

Μόλις ξύπνησα, κάθομαι στον υπολογιστή και σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε αυτός χρόνος. Ήταν όμως ένας χρόνος γεμάτος από πραγματικά περίεργες [θα το έλεγα] εμπειρίες και λάθη που έπρεπε να γίνουν.


Κλασσική ατάκα. Την έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές. Συμβαίνει συχνά και μας απασχολεί πολλές φορές αυτή η ατάκα. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι....
Γιατί όλα τα ωραία κάποτε να τελειώνουν; Γιατί να μην κρατάνε για πάντα; Γιατί όσο και αν θέλουμε να βιώσουμε τα ωραία ποτέ δεν τα χορταίνουμε; Μια σειρά από ερωτήματα που ο καθένας από μας μπορεί να δώσει και μια διαφορετική απάντηση. Δεν μπορώ να δώσω μια σαφή απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν μόνο μία. Όμως θέλοντας και μη όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Όταν περνάμε καλά στη ζωή μας νιώθουμε μια απέραντη χαρά. Αυτό που βιώνουμε δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Νιώθουμε λες και είναι πρώτη φορά που ζούμε τέτοιο συναίσθημα χαράς. Φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε απότομα και χαθεί όλη η μαγεία της στιγμής. Τα ωραία και τα άσχημα είναι μέσα στη ζωή μας και πρέπει κάθε λεπτό μας να το ζούμε έντονα γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί την επόμενη ώρα… Για αυτό άααραξε και keep walking!

















Η χθεσινή μoυ μέρα ήταν άθλια, απ όλες τις απόψεις.. Η σημερινή συνεχίζεται με την ίδια διάθεση και αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέξω! Όλα πρέπει να μπουν σε μία σειρά!


See you