Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

shit happens. but life goes on.

something like..wow!
Πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ; Και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει;
Αστείο μου φαίνεται που κάποτε είχα τόσα πολλά να πω και τώρα δεν έχω τίποτα ουσιαστικό.
Anyway, όπως και να χει δεν πρόκειται να γράψω κάτι ''ψαγμένο'', so..ας αρχίσουμε!


1st theme.
3η λυκείου, uh..βασικά για να πω την αλήθεια δεν το ΄χω πολυκαταλάβει πως σε λίγους μήνες θα πάω να γράψω (wish me good luck!) και δεν θα ξαναπάω σχολείο..I'll miss you school !
Δεν το ΄χω καταλάβει πως θα έχω την ζωή μου στα χέρια μου χωρίς μία μαμά και έναν μπαμπά πάνω απ το κεφάλι μου να μου λένε τι πρέπει να κάνω και τι όχι. Τι μπορώ και τι όχι επίσης! Wtf, I'll miss it too! 
Θα έχω δική μου ζωή, εντελώς διαφορετική απ ότι τώρα..Θα έχω υποχρεώσεις..ποιός; Εγώ!
Αρχίζω και φοβάμαι λίιιγο! 




2nd theme.
LALALA CHRISTMAS!
31 μέρες νομίζω έμειναν! Βρείτε μου ένα άτομο που δεν αγαπάει τα Χριστούγεννα και φέρτε το μου να του αλλάξω γνώμη! Μπορώ!
Τα Χριστούγεννα δεν μου θυμίζουν ούτε αγάπη, ούτε είναι κάτι ρομαντικό και blah blah blah όπως λένε οι πιο πολλοί..ή μάλλον όχι! Οι πιο πολλές!
Τα Χριστούγεννα απλά είναι ωραία! No school, sleep and..snowwwwww! :D yay!
Ε-ε-έρχονταιιιιιιιιιιι!























3rd theme.
Just thanks. Thanks for making me happy every day my beloved friends!
You make me feel like I don't need nothing more. 






















PS. TO ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΑΩ ΑΓΓΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΥΑΥ! 





The end. (for today!) 
                                                                                                                                            buhbye!

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

EVERYTHING?!

Good morning sunshines!
Η μέρα μου χθες ξεκίνησε τέλεια και κατέληξε σκατά. Η σημερινή ξεκίνησε σκατά και έχω μια εντύπωση πως θα καταλήξει καλά. =)

The theme today iiiiiiiis... uhm, let me think. IS EVERYTHING!

Υπάρχουν στιγμές που θα 'θελες να κρατήσουν για πάντα. Υπάρχουν άτομα που θα 'θελες να νιώθεις σίγουρη για αυτά. Υπάρχουν καταστάσεις που λες ''και τώρα πως έγιναν όλα έτσι;''.
Τίποτα απ αυτά δυστυχώς για μένα, δυστυχώς για όλους μας δε γίνεται να αποφευχθεί.
Δεδομένο δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ. Και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

( Και τώρα μου ΄ρθε να τραγουδήσω το υπάααααρχουνε στιγμεεεεεες που δε μπορώωω, όσο και αν προσπαθώωωωωω να σε βγάλω απ το μυαλόοοοοο, οοοπα! )

Σε λίγο θα μαγειρέψω με τη μαμά. :Δ
Συνήθως όταν την βοηθάω καταστρέφω όολη την κουζίνα, άλλα προς θεού! Ξέρω να μαγειρεύω!
Ο μπαμπάς τουλάχιστον έτσι λέει. :3

Σημερα, θα βγάλουμε τα παιδιά, την παρέα ξέρεις.. Για τα γενέθλια μας ( εγώ και η αδερφή μου ).
Δε ξέρω που θα πάμε, άλλα πάντα περνάμε καλά μαζί και με κάνουν να ξεχνάω τα πάντα. Σχεδόν. χμμ.
Δεν έχω αποφασίσει επίσης τι θα φορέσω, νο νο. ο.ο
Συνήθως αποφασίζω 2 μέρες πριν. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα βάλω κάτι, το οποίο μου έστειλαν χθες και μόνο και μόνο που θα φορέσω αυτό θα νιώθω όμορφη!

ΠΑΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΟ ΑΝΙΜΕ ΜΟΥ~
Α, ΝΑΙ! Ξέχασα να πω, ότι είμαι στα πρόθυρα να ερωτευτώ τον L.


Nyuuuuuu

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

BULLSHIT!

Είχα καιρό να γράψω; Ναι είχα.
Αυτό που λένε λοιπόν, θες μία αφορμή, κάτι για να αρχίσεις να γράφεις ισχύει.

Η σημερινή μέρα άρχισε με τις καλύτερες προοπτικές ώστε να συνεχιστεί έτσι..
Είναι ωραίο βλέπεις να νιώθεις φουλ ευτυχισμένη και φουλ ενθουσιασμένη με το που ξυπνάς. Σου δίνει την αίσθηση.. ότι δε ξέρω! Ότι δε θα γίνει τίποτα το οποίο θα σου χαλάσει τη μέρα.
Άλλα πάντα, μα πάντα όμως; Κάτι γίνεται.
ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΑΛΑΑΧ. ο.ο  Πόσο με νευριάζει όταν γίνεται αυτό;


Έφτασε Ιούλιος και το καλοκαίρι σήμερα άρχισε για μένα. God.
Μαθήματα, μαθήματα και πάλι μαθήματα.
Παντού μπροστά μου νομίζω πως βλέπω λατινικά γράμματα που αν τα διαβάσεις θα γράφουν για το πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία και την αγροτική μεταρρύθμιση. Τι συνδυασμός όμως;!
Το κακό είναι πως, πάει το πολυαγαπημένο μας τμήμα!
12 κορίτσια, χα;! Ποιός να το πίστευε πως θα δέναμε τόσο;
Πάντα θα αγαπώ αυτή την τάξη.  =) Όπως επίσης και την χρονιά που μας πέρασε!  Τώρα ξεκούραση και μετά... ΔΙΑΒΑΣΜΑ ξανά!:Ρ


Και που λες..την Τετάρτη προστέθηκε ένας χρόνος ακόμα στη ζωή μου.
Άρα τα άσπρα μαλλιά, οι ρυτίδες και τα εγγόνια, είναι όλο και πιο κοντά.
ΟΠΑ! Ας φτάσουμε πρώτα στον γάμο. ο.ο
Η μέρα των γενεθλίων μου, ήταν θα έλεγα υπεροχότατη. =)
2 πάρτυ έκπληξη σε μία μέρα; Ποιός θα το λεγε..
Το ένα βέβαια, το χαλάσαμε. Εγώ και η πολυαγαπημένη μου αδερφούλα. >>
Το πάρτυ της μαμάς ήταν μία μικρή αποτυχία για αυτή, άλλα και τα κεράκια τα σβήσαμε και ευχή κάναμε και την τούρτα την φάγαμε -έφαγα βασικά εγώ με τον μπαμπά- και απ όλα. :)
Και σα να μην έφτανε αυτό, μετά από λίγο.. τσουπ. Κ άλλο πάρτυ. ο.ο
Απ τα χαζόχαζα παιδάκια που τα αγαπάω γαμώτο τους ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.
Και αυτό το χάλασα. Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΠΛΥΜΜΗΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. :G
Φρόντισα όμως να μη το καταλάβει η αδερφή μου. =) Κάτι είναι και αυτό. :3
Δεν άντεξα να φάω και δεύτερη τούρτα, άλλα για το καλό... είπα να δοκιμάσω!


Και τώρα, κάθομαι στο ημίδιπλο και μαλακό κρεβάτι της μαμάς, με μία διάθεση 0 στα 100. Ψάχνοντας ταινία να δω και ακούγοντας adele. <3

Καληνύχταα~



http://www.youtube.com/watch?v=FlsBObg-1BQ&feature=related 

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, άλλα....

Μόλις ξύπνησα, κάθομαι στον υπολογιστή και σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε αυτός χρόνος. Ήταν όμως ένας χρόνος γεμάτος από πραγματικά περίεργες [θα το έλεγα] εμπειρίες και λάθη που έπρεπε να γίνουν.


Κλασσική ατάκα. Την έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές. Συμβαίνει συχνά και μας απασχολεί πολλές φορές αυτή η ατάκα. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι....
Γιατί όλα τα ωραία κάποτε να τελειώνουν; Γιατί να μην κρατάνε για πάντα; Γιατί όσο και αν θέλουμε να βιώσουμε τα ωραία ποτέ δεν τα χορταίνουμε; Μια σειρά από ερωτήματα που ο καθένας από μας μπορεί να δώσει και μια διαφορετική απάντηση. Δεν μπορώ να δώσω μια σαφή απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν μόνο μία. Όμως θέλοντας και μη όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Όταν περνάμε καλά στη ζωή μας νιώθουμε μια απέραντη χαρά. Αυτό που βιώνουμε δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Νιώθουμε λες και είναι πρώτη φορά που ζούμε τέτοιο συναίσθημα χαράς. Φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε απότομα και χαθεί όλη η μαγεία της στιγμής. Τα ωραία και τα άσχημα είναι μέσα στη ζωή μας και πρέπει κάθε λεπτό μας να το ζούμε έντονα γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί την επόμενη ώρα… Για αυτό άααραξε και keep walking!

















Η χθεσινή μoυ μέρα ήταν άθλια, απ όλες τις απόψεις.. Η σημερινή συνεχίζεται με την ίδια διάθεση και αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέξω! Όλα πρέπει να μπουν σε μία σειρά!


See you

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Τα νέα μου;

Και έλεγα πως δε θα ξαναγράψω κάτι μέσα στις εξετάσεις! Φυσικά και δε το πίστεψα και δε θα άφηνα έτσι το μπλογκ μου! So, I'm here.

Τα νέα μου; Ναι, έχω συνταρακτικά νέα!

~ 2 πρώτα μαθήματα εξετάσεων, γιοκ! Πόσα έμειναν ακόμα; Όσα και να είναι θα περάσουν!
Άλλα με τέτοιο καιρό, που θυμίζει καλοκαίρι, πως μπορώ εγώ να κάτσω να διαβάσω; >.>
Αυτός ο καιρός, σε προκαλεί! Θες να κάνεις βόλτες σε όλη την πόλη και να περνάς καλά! Όχι, να διαβάζεις! Υπομονή, καλοκαιράκι έρχεται♥  








~ Το Σάββατο γιορτάζω! Είναι χαζό, ναι. Άλλα περιμένω πως και πως αυτή τη μέρα!





~Kαι αν αυτό που νιώθω, δε λέγεται έρωτας.. Τότε τι είναι έρωτας;
Τις τελευταίες μέρες νιώθω πιο ερωτευμένη από ποτέ! Ναι, ναι. Δηλώνω ερωτευμένη! Πεταλούδες στο στομάχι, χαμόγελα που δε σταματάνε! Νομίζω πως ναι, είμαι χαρούμενη. Αχ, αυτό το συναίσθημα!



~Τέλος, η φωτογραφική μου, δεν έχει έρθει ΑΚΟΜΑ! Θα την είχα σε δύο εβδομάδες υποτίθεται.. Και την είχα παραγγείλει, πότε; Πριν το Πάσχα αν θυμάμαι καλά. Ναι τότε πρέπει να ήταν.. Υπομονή Ντένια, υπομονή!



The end for today! Καλό διάβασμα και καλή μας συνέχεια!

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Αυτό που θα'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα ,τόσο τη δάνεισα, τόσο
την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα ήθελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα.Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα.

Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν τελικά. Για όσα με πρόδωσαν.
Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά:
"Μην κλαις". Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό...
Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη ,να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι, να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις
Μου λείπει η αγάπη μου, εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα,δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος, στο χαμόγελο του.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...
Τόσο πολλά!






Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο..

Μία ακόμα σχολική χρονιά ήρθε στο τέλος της. Σαν χθες θυμάμαι τις πρώτες μέρες της 2ας λυκείου. Τότε που μετρούσαμε, ακόμα δεν είχαμε αρχίσει, τις μέρες που έμεναν για να κλείσουν τα σχολεία για Χριστούγεννα (Αχ, αυτά τα Χριστούγεννα! Καλύτερα, πολύ καλύτερα και απ' ότι φανταζόμουν πως θα ήταν♥) Σαν χθες θυμάμαι την κάθε στιγμή αυτής της χρονιάς. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα γυρνούσα χωρίς δεύτερη σκέψη στην αρχή του σχολικού έτους 2010-2011, αρχή της 2ας λυκείου για μένα. Και γιατί; Να ο λόγος: Ήταν μία όμορφη για μένα χρονιά, ξένοιαστη θα έλεγα. Όχι πολύ διάβασμα (μέχρι τη μέση της χρονιάς τουλάχιστον), εκδρομές στο εξωτερικό (Στην υπέροχη Βαρκελώνη! 6 μέρες ήταν αρκετές για να αποφασίσω πως κάποια μέρα θα ζήσω εκεί=]). Άλλα ποιός ο λόγος να τα σκέφτομαι όλα αυτά; Σε λιγότερο από μία εβδομάδα αρχίζουν τα βάσανα! Εξετάσεις... Πόσο τις μισώ; Διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα! Απ την άλλη όμως ένας μήνας είναι και μετά καλοκαιράκι! Διακοπές, ύπνος, παρέα, θάλασσα!
Δε θα είναι το πιο εύκολο καλοκαίρι (φροντιστήρια για 3η λυκείου βλέπετε), άλλα αυτό δεν αναιρει το ότι θα είναι Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι ♥ 




Από Σεπτέμβριο έρχονται τα δύσκολα, πρέπει να πάρω αποφάσεις.. σοβαρές αποφάσεις. Αγχωτικό θέμα, ας το αφήσουμε για τώρα!
Αυτό λοιπόν, είναι το τελευταίο μου άρθρο πριν τις εξετάσεις! Καλό διάβασμα, καλή υπομονή και καλή επιτυχία σε όλους σας! (Και σε μένα, την χρειάζομαι!)


Α! Και θα σας ευχηθώ από τώρα, καλό καλοκαίρι:D








!Kisses








Υπέροχη μου Βαρκελώνη:) Θα ξαναγυρίσω!





Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Το μονόγραμμα (Oδ. Ελύτης)




Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.



Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>


 






Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Aναμνήσεις..αυτές μένουν!


Έχουνε περάσει πολλά άτομα απ΄την ζωή μας
ΟΛΑ μας άφησαν κάτι να θυμόμαστε...
Είτε αυτό είναι καλό, είτε κακό, πάντα κάτι θα έχουμε κρατήσει απ τον καθένα!
Αυτό το κάτι όμως είναι κομμάτι του χαρακτήρα μας, κομμάτι της ζωής μας..
Ένα αναπόσπαστο κομμάτι μας που θέλουμε, δεν θέλουμε θα το έχουμε μαζί μας όπου και αν πάμε, όσα χρόνια και αν περάσουν, με όποιον και να είμαστε!
Ο κάθε άνθρωπος μας δίνει κάτι διαφορετικό..
Μία καλή ή μία κακή ανάμνηση,
Περνάνε τα χρόνια, άλλα αυτά μένουνε...
Μερικές φορές μάλιστα ευχόμαστε να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο για να ξαναζήσουμε μία απ` αυτές τις όμορφες αναμνήσεις που έχουμε ή να αποτρέψουμε κάτι άσχημο που συνέβη!
Πάντα κάτι πρέπει να έχουμε να θυμόμαστε απ`τον καθένα
Ας είναι και κακό..
Δεν είναι όμορφο να ξεχνάς τα άτομα που πέρασαν απ`την ζωή σου, ακόμα και αν τα θεωρήσεις κάποτε ασήμαντα, δεν παύουν να είναι ένα κομμάτι του παρελθόντος σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου...
Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να τα θεωρήσεις ίσως και τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή σου=)
ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον!

Μην με ξεχάσεις=)
























































Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Ονειρέψου άφοβα! Εκεί ζεις!

Όνειρα..ένας -ίσως και ο καλύτερος τρόπος ζωής- γιατί..άπειρα γιατί!
Μέσα απ' αυτά εκφράζεσαι..μέσα απ' αυτά ΖΕΙΣ!
Ζεις σε έναν κόσμο τον οποίο δημιούργησες μόνος σου..όπως τον θες εσύ!
Κανείς δν μπορεί ουτε να στον καταστρέψει, ούτε να στον πάρει, ούτε να στον αλλάξει, ούτε τίποτα!
Τις περισσότερες φορές μέσα απ'τα όνειρα μαθαίνεις!
Μαθαίνεις να εκφράζεσαι, να ζεις, να αγαπάς, να μισείς, να τα πάντα που μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή..
Είναι το υποσυνείδητο μας!
Εκεί μέσα τα πράγματα γίνονται όπως τα θέλουμε εμείς, ευτυχώς για εμάς, δυστυχώς για τους άλλους!
Άρα; Τι καταφέρνουμε; Να είμαστε καλά! Και εφόσον είμαστε καλά χαμογελάμε!
Ο πιο εύκολος τρόπος να ταξιδεύουμε όπου και όποτε θέλουμε είναι να ονειρευόμαστε!
Να ονειρευόμαστε το οτιδήποτε, ακόμα και την μεγαλυτερη χαζομαρα του κόσμου, η οποία για μας μπορεί να αποτελεί ακόμα και όνειρο ζωής ..
Υπαρχει ένα μαγικό κουμπάκι, το.. ''ονειρέψου''
Το πατάς και τσουπ, 'ολα γίνονται ένα όμορφο παραμύθι ή μια άσχημη αλήθεια..
Τα μαγικά κουμπάκια όμως είναι δύο!
Υπάρχει άλλο ένα. Η ''θέληση''
Δυστυχώς δεν γίνεται να πατήσεις το πρώτο, αν δεν έχεις πατήσει πρώτα το δεύτερο!


ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ!
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ!
Να το πρώτο:)
Θα το συνεχίσεις;




 Μέσα στον ονειρόκοσμο όλα είναι δυνατά** 
Ότι μπορείς να ονειρευτείς, μπορείς και να το ζήσεις~






Γιατί και εσύ μπορεις να ονειρευτείς, κανένας ποτέ δεν θα σου το απαγορέψει!

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Αγάπα αληθινά!


Μια λέξη. Πέντε γράμματα! Είσαι δυστυχής άμα δεν το νιώσεις.Με αυτή απολαμβάνεις , συμπαραστέκεσαι ,διασκεδάζεις, νιώθεις κάποιον δίπλα σου ''σαν το άλλο σου μισό''. Είναι η αγάπη. 
Αγάπη είναι ένας ουρανός που πότε βρέχει , πότε χιονίζει και πότε είναι καταγάλανος και λαμπερός. 
Δεν έχεις λόγο που αγαπάς. Και αυτό είναι που σε μαγεύει. Σε μαγεύει να ζωγραφίσεις την ομορφιά της ζωής .Γιατί αυτό που λέμε αγάπη είναι ένα έργο τέχνης. Υπάρχουν καλλιτέχνες όλων των ειδών. Οι καλλιτέχνες της αγάπης όμως χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους για να εκφράσουν αυτό που δε μπορεί να εκφραστεί με λόγια, το ανέκφραστο. Χωρίς πινέλο, αποτυπώνουν τη ζωή με τα πιο ζωηρά χρώματα. Χωρίς καμία χορογραφία , μπαίνουν στο χορό της ζωής. Μια τέχνη που όλοι μπορούν να μάθουν αν τους έρθει μία και μοναδική σταγόνα από τον ουρανό.
Αγάπα! Μπορεί να έρθει μια μικρή βροχή. Δεν πειράζει, θα μάθεις!
Αγάπα αληθινά όμως. 'Οπως η μνήμη αγαπά πρόσωπα απ’ το παρελθόν!
Πρόσεχε όμως .Αυτό απαιτεί προσπάθεια. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο. Πεθαίνει όμως από αδιαφορία και υποκρισία. Πεθαίνει όταν τη θεωρήσουμε δεδομένη. Πράγματα που παραλείπουμε και αγνοούμε είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα λάθη που κάνουμε.. Πρόσεχε! Μην την σκοτώσεις ! Ανανέωσε την όπως εσύ το νιώθεις, με όποιον τρόπο θες!
Είναι μεγάλη η δύναμη της αγάπης. Σε αλλάζει ολοκληρωτικά. Δεν ξέρω , νιώθεις σαν να έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να έχεις μάθει τα πάντα! Είσαι απλά γεμάτος. Γεμάτος σκέψεις , όνειρα, συναισθήματα , στόχους , ευτυχία..
Μην αγαπάς κάποιον επειδή είναι όμορφος , αγάπησε τον επειδή θα είναι όμορφα όταν τον αγαπάς. Αλήθεια σου λέω , θα αλλάξει η ζωή σου! Η αγάπη προσφέρεται ακόμα και όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν . Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί απλά έτσι το νιώθουμε.
Αγάπα και σύ και μην ξεχνάς.. 3 ειναι οι προϋποθέσεις στη ζωή: ένας στόχος [που θέλουμε να πετύχουμε], ένα όνειρο [που θέλουμε να πραγματοποιηθεί] και μία αγάπη [που θέλουμε να αντέξει]…




Το άλλο μας μισό.


Συμβαίνει πολλές φόρες να βλέπουμε γύρω μας γνωστούς ή ακόμη μπορεί να έχει συμβεί και σε μας τους ιδίους, αυτό που λέγεται αλλαγή συμπεριφοράς ή καλύτερα αλλαγή στην στάση ζωής που είχαμε μέχρι τώρα!
Ναι - ναι, μην το βλέπετε ακατόρθωτο, συμβαίνει... !
Είναι αυτό που λέμε βρήκε το δάσκαλο του !
Αυτό συμβαίνει λοιπόν, ο καθένας από εμάς έχει τον δάσκαλο του !
Μιλώ για αυτούς τους ανθρώπους, που σε όλες τις σχέσεις που είχαν ήταν αδιάφοροι, εγωιστές, αλλόκοτοι, αναίσθητοι, ίσως και εκμεταλλευτές.
Δεν πιστεύουν στο γάμο ή στις μακροχρόνιες σχέσεις ή στην αγάπη…
Ώσπου κάποια στιγμή ξαφνικά, γίνονται αρνάκια. Τι συμβαίνει όμως και αλλάζουν ?
Συμβαίνει το εξής μεγαλοπρεπές αξιοσημείωτο γεγονός, αισθάνονται την αληθινή αγάπη !
Την αγάπη, όπως δεν την είχαν νιώσει μέχρι εκείνη την στιγμή!
Όταν συναντάς τον άνθρωπο σου ή μάλλον συναντάς αυτό που πραγματικά ήθελες και αναζητούσες σε άλλες σχέσεις, που τελικά ήσουν μέσα σ αυτές απλά για να είσαι, τότε όλα γίνονται διαφορετικά.
Όλα παίρνουν μια διαφορετική μορφή, το μυαλό σου αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. Αρχίζεις να υπολογίζεις τον άλλον που έχεις δίπλα σου, αλλάζεις την συμπεριφορά σου γιατί δεν θέλεις να τον πληγώσεις ή να τον κάνεις να νιώσει άσχημα.
Μπαίνεις ασυναίσθητα στην διαδικασία να σκέπτεσαι τι θα πρέπει να κάνεις ή να δώσεις για να κρατήσεις τον άνθρωπο αυτόν για πάντα κοντά σου. Εδώ αρχίζει η αλλαγή, η μεγάλη αλλαγή!
Κάθε μέρα που πέρνα, χωρίς να το αισθάνεσαι, λειτουργείς πιο πολύ με το τι θέλει ο άλλος και όχι με το τι θέλεις
Σταματάς να είσαι αδιάφορος, εγωιστής, αναίσθητος, για έναν και μοναδικό λόγο…
Βρήκες το άλλο σου μισό, αγάπησες, ένιωσες ότι όλα τελικά είναι διαφορετικά.
Ξυπνάς ένα πρωί νιώθοντας ότι πρέπει να δώσεις, να ενδιαφερθείς, να αγκαλιάσεις, αυτόν/η που σε κάνει να χαμογελάς.
Αυτόν/η που σου ζέστανε την καρδιά σου. Αυτόν/η που όταν σε κοιτά σε ταξιδεύει στην αγάπη. Αυτόν/η που ξαφνικά με τον τρόπο του/της σου δείχνει ότι δεν υπάρχεις μόνο ΕΣΥ στην σχέση αυτή, αλλά υπάρχετε μαζί !
Αυτόν/η που χωρίς ούτε εκείνος/η ξέρει ότι το κάνει, σου αλλάζει την ζωή σου. Στην αλλάζει προς το καλύτερο. Είναι αυτό που είπαμε και πιο πάνω «βρήκε το δάσκαλό του» ή «βρήκε το κουμπί του».

Τι είναι όμως ο δάσκαλος ή το κουμπί ; 
Τίποτα παραπάνω - πιστέψτε με - από αυτό που εμείς οι ίδιοι αναζητούσαμε.
Αυτό που τελικά επιθυμούσαμε.
Δεν πιστεύω ότι αλλάζει ο άνθρωπος, όχι, πιστεύω ότι απλά βρέθηκε κάποιος που τελικά μπορεί να σου βγάλει αυτό που πραγματικά είσαι !
Βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος ! Σου αγγίζει την ψυχή, σου αγγίζει την καρδιά, σου αγγίζει όλο τον συναισθηματικό σου κόσμο και σου βγάζει τον άλλο σου εαυτό, που τόσο καιρό έκρυβες…. γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχες βρει αυτόν/η που θα σ άγγιζε τόσο βαθιά !


Εδώ λοιπόν σταματούν όλα … εδώ αλλάζεις για να μην χάσεις αυτό που μπήκε στην ζωή σου και της έδωσε νόημα!